Mariëtte schreef de volgende update over de gezondheidssituatie van Lucas:

“Vanmorgen heb ik een gesprek van een uur gehad met twee artsen over Lucas. Een heel zwaar gesprek maar er is veel meer duidelijkheid gekomen over wat er met hem aan de hand is. De artsen waren erg vriendelijk en namen de tijd om mijn vragen te beantwoorden en hebben ze rustig kunnen uitleggen wat volgens hen het probleem is.

Lucas heeft een lange tijd onder de huid een doorligplek gehad wat later pas is doorgekomen. Doordat zijn huid donker is en hij verlamd is vanaf zijn middel en dus geen gevoel heeft en hierdoor ook geen pijn heeft gevoeld, is dit pas tot uiting gekomen toen de wond open was . In Ghana zijn wonden altijd al lastig te genezen en ook de genezing van deze wond zou heel lang gaan duren.

Omdat het er al even heeft gezeten, heeft Lucas er – ondanks medische zorg, een erge infectie aan gekregen en heeft dit het bot van zijn been aangetast, wat niet meer te genezen is.

De artsen hebben aangegeven dat het been van Lucas niet meer te redden is en dat ze zo snel mogelijk zijn been vanaf de kom moeten amputeren.

De tranen sprongen in mijn ogen toen hij dit vertelde. Lucas woont al vanaf dat hij drie weken oud is bij ons. Is één van onze eerste kindjes die op Hanukkah kwam wonen en sliep altijd tussen Moses en mij in omdat hij niet op zijn rug mocht liggen. Hij is geboren met een open ruggetje en had een wond op zijn rug.

Lucas is altijd zo sterk en zegt al vanaf jongs af aan dat hij het leger in wil om vrede in de wereld te brengen. Maar hoe ik Lucas nu zie raakt mij diep. Hij is heel stil je ziet dat hij aan het vechten is voor zijn eigen leven. Dit is niet de Lucas die ik ken die altijd met de kleine kindjes speelt als ze verdrietig zijn. Die met de jongens op zijn kamer grapjes aan het maken is over wat er op school is gebeurd die aan het bidden is voor iedereen.

Ik zie nu een Lucas die verdwaald is in zijn eigen emoties. We proberen met zijn allen er voor te zorgen dat Lucas hier door heen gaat komen. Hoe zwaar het ook is en nog gaat worden. Ik bid dat ik over een tijdje die vrolijke sterke Lucas weer naar huis kan mee nemen en hem weer blij kan zien zijn met zijn broertjes en zusjes op Hanukkah.

— Mariëtte —