In mijn eerdere bericht konden jullie lezen dat mijn plan was om in juli van dit jaar naar Nederland te verhuizen. Dit plan heeft een andere wending gekregen. Vier weken geleden kreeg ik fysieke klachten. Omdat ze mij in Sunyani niet konden helpen, moest ik voor medische hulp naar de hoofdstad Accra. Daar hebben de artsen een CT-scan gemaakt en daaruit is gebleken dat ik meerdere longembolieën heb in beide longen. Ik ben in het ziekenhuis opgenomen. Na vier dagen mocht ik het ziekenhuis verlaten, op voorwaarde dat ik niet terug ging naar Sunyani en nog niet mocht vliegen, omdat de kans op complicaties groot was.
Gelukkig kon ik terecht bij lieve vrienden in Accra, die mij geweldig hebben opgevangen. Ik heb in die tijd de keus gemaakt om, zodra mijn fysieke situatie stabiel was, terug te gaan naar Nederland, zodat ik daar betere medische zorg kan krijgen. Deze moeilijke keus heeft wel tot gevolg dat mijn vertrek uit Ghana noodgedwongen eerder was dan verwacht. Omdat ik met spoed naar het ziekenhuis in Accra vertrokken ben en ik van de artsen niet meer terug mocht naar Sunyani, is mijn vertrek uit Sunyani en kindertehuis Hanukkah anders verlopen dan ik me had voorgesteld en gewenst. Ik heb geen afscheid kunnen nemen van de kinderen van Hanukkah, waar ik al achttien jaar voor zorg. Ook heb ik de Mama’s en leerkrachten van onze scholen geen gedag kunnen zeggen. Ik heb mijn koffers niet kunnen pakken, aangezien ik maar voor twee dagen kleding mee had naar Accra. En ook Moses zal ik nu voor langere tijd moeten missen. Ik zal hem maar twee keer per jaar zien, omdat hij de zorg van de kinderen in Hanukkah op zich neemt, wanneer ik in Nederland ben. Ik kan niet uitleggen hoe zwaar deze keus is geweest. Maar gezien mijn fysieke klachten is het belangrijk dat ik nu kies voor mijn gezondheid.
Op 29 maart kreeg ik van de arts een ‘fit to fly’, wat betekent dat het veilig genoeg was voor mij om te vliegen. Afgelopen zaterdag ben ik, samen met Sarah, aangekomen in Nederland en verblijf nu bij mijn ouders en Sam. Momenteel heb ik iets meer rust in mijn hoofd wat betreft de medische zorg. Aan de andere kant is het gemis van Moses en de Hanukkah familie groot. Achttien jaar geleden heeft mijn leven zich afgespeeld in Ghana en nu ben ik weer terug in Nederland. Ik ben dankbaar voor alles wat ik de afgelopen jaren mee heb mogen meemaken . Ik ben gegroeid en heb de meest prachtige, emotionele, bizarre, komische maar ook intens verdrietige situaties meegemaakt. Ik heb heel veel lieve, betrokken vrijwilligers mogen ontmoeten die, net als ik, hun hart hebben verloren aan de kinderen in Hanukkah. Mij realiseren dat ik de kinderen van Hanukkah niet meer dagelijks zal zien en zal zien opgroeien is zwaar. Maar gelukkig bestaat er videobellen en kunnen we op die manier contact houden met elkaar.
Ik ga me nu eerst richten op Sam, Noah en Sarah en natuurlijk mijn gezondheid. En hoop ik zo snel mogelijk een huis en een geschikte baan te kunnen vinden. Vanuit Nederland ga ik me maximaal inzetten voor iedereen in Ghana en hoop ik eind dit jaar nog terug te kunnen gaan om de kinderen weer te zien en officieel goed afscheid te nemen voor de paar jaar dat ik in Nederland ga wonen. Het positieve is dat ik jullie, nu ik weer in Nederland ben, allemaal wel veel kan zien en kan spreken.
Liefs Mariëtte
